به گزارش اشراف ـ فرزاد روستايي، چندی پیش پای صحبت یکی از دوستان معلم خود نشسته بودم. به یاد می آورد، از آذرماه ۹۸ دانش آموز سرفه های شدید می کردند و اغلب به آنان گفته می شد که ” آنفلوآنزا” گرفته اند. درست پس از ۲ اسفند که برای شمارش انتخابات مجلس مدارس تعطیل شد، خبر شیوع کرونا در ایران، به صورت رسمی از طریق صدا و سیما و مسئولین اعلام شد.

زمانی که در مورد علائم بیماری اطلاع رسانی شد، تازه متوجه شدیم که دانش آموزان و معلمان از مدت ها قبل درگیر بیماری کرونا بوده اند بدون اینکه خود خبر داشته باشند. جمع کردن تعدادی دانش آموز در یک اتاق دربسته برای چند ساعت محیط مناسبی را برای تبادل کرونا فراهم می آورده است. امان از بی خبری !

به عقیده دوست فرهنگی من، کرونا با همه بدی هایی که دارد، خوبی هایی هم دارد. او می گفت:

ـ کرونا به ما یادآور شد که چطور بدون نگرانی دور هم جمع می شدیم اما الان باید حسرت آن روزها را بخوریم.

ـ در ایام پیش از کرونا خیلی ها از سر غرور با دوستان خود دست نمی دادند اما الان از ترس جان این کار را انجام نمی دهند و دل آنها برای آن روزها تنگ شده است.

ـ دختر و پسرهای دم بخت که به هزار بهانه، ازدواج خود را برای تجملات بیشتر عقب می انداخنتد، امروز در آرزوی یک جشن ساده به سر می برند ! که اگر جشن بگیرند معلوم نیست کسی بیاید. اگر هم بیایند معلوم نیست چند نفر به کرونا مبتلا می شوند و شاید جشن به ماتم تبدیل شود.

ـ امروز دل خیلی ها برای سفر و گذشت و گذار تنگ شده است. سفری که بدون اضطراب و نگرانی باشد. یاد آن روزها بخیر.

ـ زمانی ورزشگاه های فوتبال پر بود از آدم های ” بد دهن ” که فضای استادیوم را به الفاظ رکیک آلوده می کردند اما امروز باید از پای تلویزیون شاهد برگزاری مسابقه باشند و در حضور فرزند خود مراقب ” تک تک ” کلماتی که به کار می برند، باشند.

ـ دیروز پیش از آمدن کرونا …

به نظر می رسد کرونا آمده تا داشته هایی را که داشتیم و از کنار آنها بی توجه می گذشتیم به رخ ما بکشد! آمده تا بگوید قدر داشته های خود را بدانید پیش از آن که از نعمت داشتن آن محروم شوید.