به گزارش اشراف- زینب زارع چهارمندان، پورکیانی با محوریت قرار دادن سه ماموریت مسئله سازمان های فرهنگی ایران، تجربه های موفق سیاست‌گذاری فرهنگی و ایده اداره فرهنگ در ایران مجموعه‌ای از مفاهیم و سوالات را پیرامون نحوه تغییر فرهنگی پدید آورد  و سپس با مصاحبه از ۹ تن از اساتید رشته‌های گوناگون علوم انسانی فرهنگ به کند و کاو علمی در این موضوع پرداخت و نهایتا ماحصل گفت و گو ها را در کتاب «مجموعه گفتارهای مسئله تغییر فرهنگی »  به رشته تحریر درآورد.

دکتر میثم سفیدخوش و دکتر مهدی ناظمی نگاهی فلسفی به بحث داشتند. دکتر عبدالحسین کلانتری و دکتر محمد رضایی و سید حسین شهرستانی از زاویه جامعه‌شناسی و مطالعات فرهنگی در این موضوع سخن گفتند. دکتر محسن لبخندق هم از زاویه فلسفه صدرایی موضوع پرداختند. دکتر محمد حسین هاشمیان به سیاستگذاری تغییر فرهنگی پرداختند. دکتر سینا کلهر با مداقه در مفهوم فرهنگ تحلیل انسان‌شناختی از تغییر فرهنگ داشتند و نهایتاً حجت‌الاسلام و المسلمین ملک زاده با نگاه دینی شهید صدر به منزله پرداختند.

در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:

«فرض بنیادین مطالعات فرهنگی متاخر درک از جابه جا شدن عناصر زندگی و در نتیجه جزیی شدن امور کلان و خرد شدن امور فراگیر و سست و لرزان شدن عبور ثابت و ایستا است. هر چند تقلیل زندگی انسان به امور روزمره نمادین و بی‌بنیاد ایده قابل دفاعی نخواهد بود ولی توجه این رویکرد به  وجه گذرا و در حال « شدن » امور فرهنگی درکی مبتنی بر فهم بی‌واسطه فرهنگ بوده است. توضیح فرهنگ با منطق ذهنیت حقیقت جو و غفلت از خلع و لبس فرهنگ، نه تنها بر توهم دانشمندان افزوده است که قدرت و اثر سیاستگذاران را نیز کاسته است.

فرهنگ‌ها اساسا مشحون از آرمان‌ها و هنجارهای هستند که به دلیل جاودانگی و مانایی ارزش و حتی قداست یافته اند. تغییر فرهنگی بر همه ابعاد فرهنگ سایه می‌افکند و لاجرم تضاد و مقاومت را برمی‌انگیزد. این وجه ایدئولوژیک در فرهنگ‌هایی که سویه‌های آرمانی و دینی قدرتمندی داشته و یا در معرض برخوردها و معارضات فرهنگی باشند، اهمیت مضاعف می‌یابد. چرا که هر نوع تغییری در جهت خلاف یک آرمان معنا شده و بر مقاومت و نزاع میدان فرهنگ می‌افزاید. وضعیت ایران و معاصر در نقطه پرتنش انواع نزاع‌های فرهنگی از نزاع بنیادین عالم دینی و مدرن تا تهاجم فرهنگی و فکری و سیاسی قرار دارد. تغییرات حوزه فرهنگ در این وضعیت تاریخی از مسیر طبیعی خود جدا شده و موضوع سیاست‌گذاری قرار می‌گیرد.»