به گزارش اشراف- مرتضی رستم زاده، این روزها بیش از هر دوره دیگری، سلامت جامعه در گرو تغییر رفتار تک تک افراد است. ویروس کرونا و درآمیختگی آن با آنفلوانزا و سایر بیمارهای فصلی باعث شده تا تهاجم این بیماری به اوج خود برسد و این در حالی است که با وجود ابتلای میلیون‌ها نفر در سراسر دنیا، دانشمندان هیچ پیشنهاد قابل توجهی حداقل تا زمان ساخت واکسن، به غیر از شستن دست‌ها، استفاده از ماسک و رعایت فاصله اجتماعی ندارند.

در چنین شرایطی که رسانه ملی همواره وظیفه خود را اطلاع رسانی و تغییر الگوی رفتاری می‌داند گویا سنگینی آگاهی بخشی خود را روی دوش چند برنامه محدود گذاشته است.

صرف نظر از اعلام روزانه مبتلایان و تعداد فوتی‌ها و گزارش‌های میدانی خبرنگاران، آنچه مهم است آموزش و پاسخگویی به پرسش‌های علمی و کاربردی خانواده‌ها است که آن را باید در قالب برنامه‌های تخصصی پزشکی جستجو کرد.

واقعیت این است که تا همین چند ماه قبل به غیر از برنامه‌هایی نظیر طبیب، دکتر سلام و یک فنجان سلامت برنامه تخصصی پزشکی خاصی در رسانه ملی وجود نداشت و گویا پس از مدت‌ها متولیان امر به ترجمان تازه ای از برنامه سازی رسیده اند که نشانه‌ای از نیاز سنجی صحیح و درک عمیق مدیران رسانه ملی در بیان متفاوت آگاهی بخشی به جامعه است.

برنامه «نبض دو» از اوایل امسال با هدف تغییر الگوی سلامت جامعه روی آنتن رفت که خوشبختانه توانست با استقبال عمومی روبرو شود، چرا که برخلاف سایر برنامه‌های کلیشه‌ای سلامت محور تلویزیون، این مجله پزشکی به بررسی زوایای پنهان ویروس کرونا می‌پردازد.

اگر چه با شیوع بیماری کووید ۱۹، همه توجهات به مسئله تنفس و مشکلات ریه‌ای خلاصه شد ولی گویا برنامه سازان این برنامه تلاش می‌کنند کرونا را در حوزه‌های مختلف دامپزشکی، روانپزشکی، روانشناسی، تغذیه و…، مورد تحلیل و بررسی قرار دهند؛ چیزی که جای خالی آن در صدا و سیما احساس می‌شد.

این در حالی است که وقتی صحبت از تغییر الگوی رفتار در جامعه می‌شود باید به این نکته نیز توجه داشت که گوینده و ناصح کیست و شاید موضوعی که باعث شده «نبض دو» بتواند سلامت خانواده‌ها را تحت تأثیر خود قرار دهد و تا این اندازه مورد توجه قرار گیرد دعوت از کارشناسان جوان و نخبه ای است که با گفتمان تازه ای وارد عرصه رسانه شده‌اند.

از آنجایی که هر روز شرایط جدیدی از ویروس کرونا مشاهده می‌شود و بسیاری از خانواده‌ها به شکل دقیقی نمی‌دانند که بیماری به چه سمت و سویی حرکت می‌کند، مهم است که آموزش‌های عمومی شکل به روزتری پیدا کنند.

در هر حال آنچه مسلم است، این روزها بخشی از سلامت جامعه در گرو آگاهی بخشی از سوی رسانه‌ها است و این تفکر غلطی است اگر باور کنیم با تکرار و اصرار می‌توان به ارائه سبک زندگی سالم و تغییر الگوهای رفتاری پرداخت، چرا که تکرار و اصرار بدون اندیشه باعث بی تفاوتی و انفعال در برخی و ترس و وسواس در گروه دیگر می‌شود. بر همین اساس باید با شیوه‌ها و تکنیک‌های نو به آموزش و آگهی بخشی جامعه پرداخت، چیزی که رگه‌های آن به تازگی دیده می‌شود.