به گزارش اشراف-سیده‌معصومه معاف‌رودپیشی،شاید بدانید به سال ۱۴۰۰ پس از سال‌ها کش‌مکش بالاخره عده‌ای از دست‌اندرکاران عرصه هنر نامه‌ای تقدیم شورای فرهنگ عمومی کردند، البته ناگفته پیداست بروکراسی اداری و سلسله مراتب آن زمانبر است. درنهایت و پس از بررسی نام‌های پیشنهادی روز «آواها و نواهای ایرانی» به‌ نام صفی‌الدین ارموی در ۶ بهمن‌ماه پذیرفته شد و به تایید شورای عالی انقلاب فرهنگی رسید. جالب اینکه به سال ۱۴۰۲ این نامگذاری در تقویم ملی ایران درج شد.

ارموی کیست؟

صفی‌الدین‌ عبدالمومن ‌بن ‌ابی‌المفاخر یوسف ‌بن‌ فاخر ارموی به سال ۶۱۳ هجری قمری در ارومیه چشم به جهان گشود و در سال ۶۹۳ هجری قمری در دهه ۸۰ زندگی زمانی که مقروض شده بود و نمی‌توانست دین خود را بپردازد به زندان افتاد و در شهر بغداد درگذشت. عده‌ای گفته‌اند که وی در تبریز درگذشته و در مقبره‌الشعرای این شهر دفن شده‌ است.

گذشته از همه اینها پرسش بنده این است که چرا نام یک موسیقیدان و خوشنویس- که تنها چند اثر بیشتر ندارد- باید برای چنین روز مهمی انتخاب شود؟! آیا این چهره ناآشنا در بین مردم و هنرمندان می‌تواند معیاری برای انتخاب یک روز بسیار مهم باشد؟

موسیقیدانان برتر تاریخ ایران

آیا ما موسیقیدانان برتر ایران را می‌شناسیم حتی شده درحد نامی و یادی  یا شنیدن قطعه‌ای از آثارشان یا کتابی که تالیف کرده‌اند یا نوشته‌اند؟ در اینجا خوب است بدانیم به چه کسی موسیقیدان می‌گویند و فرق موسیقیدان با دیگر اشخاصی که فعالیت‌های مرتبط با موسیقی را انجام می‌دهند، چیست.

یک موسیقیدان کسی است که از صفر تا صد ساخت، تنظیم، اجرا و… را به‌طور کامل می‌شناسد و در این مقام خلاقیت‌ها و مهارت‌هایی دارد که در دیگران دیده نمی‌شود. هرچند در میان موسیقیدانان نیز وجه تمایزهای فراوانی می‌توان یافت تا یک هنرمند مولف و صاحب‌سبک شود. در اینجا نام تعدادی از این عزیزان را ذکر می‌کنم تا شما با بررسی تاریخچه زندگی‌شان و با جست‌وجویی حداقلی تفاوت آنان را دریابید. به‌حتم شما نیز افرادی را می‌شناسید که می‌توانید به این فهرست بیفزایید.

علینقی وزیری، معروف به کلنل وزیری؛ روح‌الله خالقی؛ میرزاعبدالله فراهانی؛ حسین تهرانی؛ حسین کسائی؛ محمدرضا شجریان؛ فرهنگ شریف؛ محمدرضا لطفی؛ هوشنگ ظریف؛ کیهان کلهر؛ حسین علیزاده و… تنها قطراتی از اقیانوس بیکران نبوغ هستند که در ایران داشته و داریم.