اشراف – نسيم اسدپور: در تقویم رسمی کشورمان، روز ۱۳ جمادی‌الثانی که امسال با ششم دی‌ماه مصادف شده، با عنوان «روز تکریم مادران و همسران شهدا» نامگذاری شده است، زیرا در چنين روزی مادر گرامی علمدار رشید کربلا از دنیا رخت بر بسته و به پسران شهیدش پیوسته است. علمداری که در روایات آمده است که در روز قیامت، آن هنگام که همه به مقام شهدا غبطه می‌خورند، تمامی شهدا به جایگاه ایشان غبطه می‌خورند و حضرت فاطمه ام‌البنین (س) مادر چنین شهیدی است. هر چند که جایگاه حضرت ام‌البنین (س) به خودی خود آنقدر عظیم و بزرگ است که قلم توان به تحریر درآوردن حتی گوشه‌ای از عظمت این بانوی بزرگوار را ندارد.

حضرت ام‌البنین (س) از خاندان و طایفه‌ای است که به شهامت، رشادت و شجاعت و ویژگی‌های نیکوی اخلاقی مشهور بودند و همین موضوع در ازدواج سیدالکونین امام علی (ع) با ایشان تأثیرگذار بود.

هرچند مولای متقیان امام علی (ع) پس از شهادت دردانه هستی، حضرت فاطمه زهرا (س) همسران دیگری نیز انتخاب کرد، ولی همیشه در پی همسری بود که از خاندان شجاعت و غیرت و فضیلت باشد. امیرالمومنین امام علی (ع) این امر را با برادرش عقیل در میان گذاشت، امام از او خواست دختری از طایفه‌های مشهور عرب را برایش برگزیند که به شجاعت و قهرمان‌پروری زبانزد باشند تا از او فرزندی رشید، دلیر و با شهامت پدید آید. عقیل که انساب عرب را خوب می‌شناخت، علی (ع) را به خاندانی راهنمایی کرد و گفت: «با ام البنین (س) از طایفه کلاب ازدواج کن؛ زیرا در میان عرب، شجاع‌تر از پدران وی وجود ندارد».

پس از ازدواج حضرت علی علیه السلام با حضرت ام البنین علیها‌السلام، ایشان فرزندان بانوی دو عالم حضرت زهرا سلام‌الله علیها را از فرزندان خویش نیز بسیار مقدم‌تر و عزیزتر می‌دانست. علامه حاج شیخ باقر شریف قریشی نویسنده کتاب «عباس بن علی، رائد الکرامه» در فضیلت حضرت ام‌البنین (س) می‌نویسد: «در تاریخ دیده نشده است که زنی نسبت به فرزندان هووی خود محبتی خالصانه ورزد و آنان را بر فرزندان خویش پیش‌تر بدارد، جز این بانوی پاک، یعنی ام‌البنین».

در نهایت نیز حضرت ام‌البنین (س) به گونه ای فرزندان خود به ویژه مولایمان حضرت ابوالفضل العباس علیه‌السلام را تربیت کردند که بهترین یاوران برای امام زمان خویش در صحرای کربلا شدند و چنین تربیتی منجر به چنان فداکاری پسرانش به ویژه علمدار کربلا در آن سرزمین بلا شد. جایگاه حضرت عباس (ع) خود کاملا گویا و گواه بر جایگاه عظیم مادرش حضرت ام‌البنین (س) است، زیرا در دامن چنان زنی چنین سپهداری در کربلا مثل ماه در کنار خورشید ولایت خواهد درخشید؛ به طوری که حضرت سیدالشهدا امام حسین (ع) ایشان را با عبارت «بنفسی انت: جانم فدایت» صدا می‌کردند.

بنابراین تعیین روز وفات مادر علمدار کربلا با عنوان «روز تکریم و بزرگداشت مادران و همسران شهدا» در تاریخ و تقویم کشورمان، انتخاب بسیار درست و شایسته‌ای است. وفات مادر حضرت ماه، می‌تواند به یادمان بیاورد که کم نبودند مادرانی که در به تاسی از الگوهایی مانند حضرت زینب (س) و حضرت ام‌البنین (س) عزیزان خود را دودستی تقدیم اسلام کرده، خودشان بند پوتین‌هایشان را بسته اند و روی سر عزیزانشان اسپند دود کرده و به جبهه‌های دفاع از عزت و شرف، راهی‌شان کرده‌اند‌. مادرانی که درس ایثار و شهادت را بیش از فرزندان خود در جامعه ترویج دادند، زیرا شهید هر چند پس از شهادت زنده و ناظر بر اعمال ماست، اما واقعیت این است که صبر و گذشت مادران و همسران شهداست که درخت شهادت را نه فقط با خون که با اشک فراق عزیزان خود آبیاری می‌کنند.

حقیقت تجربه شده در انقلاب اسلامی این است که اگر فرهنگ «ایثار و شهادت» در کشوری حاکم شود، چشم طمع دشمن از آن ملت و کشور قطع خواه شد، چراکه وقتی ملتی شهادت را برای خود عزت ابدی می‌داند، زیر بار ذلت و زور جهانخواران نخواهد رفت و سرنوشتش را به دست خود رقم خواهم زد. حاکم شدن فرهنگ ایثار و شهادت هم تنها با صبر و ایثار مادران و همراهی و همدلی همسران صبور شهداست که برای رضای خدا و بخاطر عزت و آرامش سرزمین خود، درد فراق فرزند و همسر را به جان می‌کشند و تحمل می‌کنند. پس کار زیادی نیست اگر همیشه دوران یا حداقل به بهانه مناسبت‌هایی از این قبیل، در مقابل صبر و نجابت این مادران و همسران قهرمان سر تعظیم فرود آوریم و یاد و نامشان را با احترام یاد کنیم.