به گزارش اشراف-سمیرا عبدالرحیم خباز: مطالعه جدیدی که در روز چهارشنبه انجام شد، نشان داد تخمین‌های قبلی درباره تلفات تالاب‌ها ممکن است تا حد زیادی بیش از حد برآورد شده باشد، جهان از سال ۱۷۰۰ حدود ۲۰ درصد از تالاب‌های طبیعی خود را از دست داده است که برابر با حدود ۳.۴ میلیون کیلومتر مربع و معادل حدود ۲ درصد از مساحت سطح زمین می‌شود.

علیرغم این خبر به ظاهر خوب مبنی بر اینکه بیشتر اکوسیستم‌های گرانبها ممکن است نسبت به آنچه قبلاً تصور می‌شد دست نخورده باشند، نویسندگان این مقاله تاکید کردند، توقف و معکوس کردن تخریب تالاب‌ها ضروری است.

پیتر مک اینتایر از دانشگاه کرنل و یکی از نویسندگان این مقاله می‌گوید: «کشف اینکه تالاب‌های کمتری نسبت به آنچه قبلاً فکر می‌کردیم از دست رفته‌اند، فرصتی دوباره به ما می‌دهد تا در برابر کاهش‌ها بیشتر اقدام کنیم.

تالاب‌ها، در میان در معرض خطرترین اکوسیستم‌های جهان شامل مرداب‌ها، باتلاق‌ها، برکه‌ها و تورب‌زارها، کانون‌های تنوع زیستی و منابع کلیدی تصفیه آب، تغذیه آب‌های زیرزمینی و ذخیره‌سازی کربن هستند، اما مدت‌ها آن‌ها را به‌عنوان غیرمولد و مملو از حشرات ناقل بیماری شناسایی می‌کردند. در تفکر عام هر جا که کمی آب جمع شده و رفت و آمد به سهولت در آن صورت نپذیرد باتلاق یا مرداب گفته می‌­شود در حالیکه تالاب دارای تعریف علمی بوده و ارزش‌­های بسیاری دارد. تالاب‌ها دارای سیمای بسیار متفاوتی در طبیعت بوده و وجود آب ساکن، خاک هیدرومورف و گیاهان تطابق یافته و یا مقاوم به خاک‌های غرقابی، از مهم‌ترین ویژگی‌های آنهاست.

تالاب‌ها اغلب برای تامین آب برای محصولات مرتفع تخلیه می‌شوند، به مزارع برنج پرآب تبدیل می‌شوند یا برای مناطق شهری، جنگل‌ها یا مراتع پاکسازی می‌شوند. تورب زمین‌ها نیز برای سوخت یا کود از بین می‌روند. خاک تورب در واقع توده متراکم قهوه‌ای تا سیاه‌رنگ خزه‌ها و گیاهان است که بطور ناقص تجزیه شده‌اند و معمولاً در زمین‌های بسیار مرطوب و مرداب‌هایی که در طی سالیان طولانی خشک شده‌اند و در مناطق معتدل و سردسیر جهان به وجود می‌آید. تورب را می‌توان مرحله نخست تشکیل زغال‌سنگ دانست؛ وجود بیش از ۶۰ درصد هوموس در این نوع خاک و دیگر ترکیبات طبیعی، این محصول را سرشار از خواصی کرده که امروزه در کشاورزی مدرن چشم پوشی از آن تقریبا غیر ممکن است.

براساس این مطالعه که روز چهارشنبه در مجله Nature منتشر شد، بیشترین خسارت از لحاظ موقعیت جغرافیایی در اروپا، ایالات متحده و چین مشاهده شده و بیشتر آن در اواسط قرن بیستم رخ داده است.

تخمین زده می‌شود، ایالت متحده به تنهایی ۴۰ درصد از تالاب‌های خود را از سال ۱۷۰۰ از دست داده و بیش از ۱۵ درصد از کل تلفات جهانی این بخش از محیط زیست را به خود اختصاص داده است.

این مطالعه نشان می‌دهد، تخریب تالاب‌ها در سطح جهانی کند شده است، اما در برخی مکان‌ها مانند اندونزی، جایی که برای مزارع روغن نخل و سایر مصارف کشاورزی پاکسازی می‌شوند، با سرعت ادامه می‌یابد. تخمین ۲۱ درصدی بسیار کمتر از داده‌های منتشر شده است که می‌گوید از سال ۱۷۰۰ تا کنون ۸۷ درصد از تالاب‌ها در سطح جهان نابود شده‌اند.

کنوانسیون رامسر در مورد تالاب‌ها می‌گوید تنها در ۵۰ سال گذشته ۳۵ درصد از تالاب‌های جهان ناپدید شده‌اند. این مطالعه نشان داد که تخمین‌های قبلی ممکن است بر داده‌های مناطقی که از لحاظ تاریخی تلفات تالاب بالایی دارند، تکیه داشته باشد.

در بیانیه مطبوعاتی این مطالعه آمده است: پژوهش جدید به ذخیره‌ای گسترده از داده‌های ۱۵۴ کشور پرداخته است که ۳۳۲۰ رکورد بین‌المللی و منطقه‌ای را برای ایجاد «اولین بازسازی تاریخی در نوع خود» ترکیب کرده است.

در این مطالعه آمده است که یافته‌ها نباید «فوریت حفاظت و احیای اکوسیستم‌های تالاب را کاهش دهد» و افزود که داده‌های دقیق‌تر می‌تواند به تقویت حفاظت کمک کند.

راب جکسون، یکی از نویسندگان دانشکده پایداری استنفورد دوئر گفت: ما به بهترین داده‌های ممکن نیاز داریم تا  تالاب‌هایی که داریم را به بهترین شکل ممکن ذخیره کنیم و بدانیم چه چیز‌هایی را از دست داده‌ایم.