به گزارش اشراف-نسیم اسدپور، این اظهارات رضا صادقی خواننده موسیقی پاپ کشورمان است که چند روز پیش و در گفتگو با یکی از خبرگزاری‌ها و درباره «سطح زندگی هنرمندان» مطرح شد: «کمتر از ۱۰ درصد هنرمندان یا سلبریتی‌ها، زندگی بدون مشکل مالی دارند. خیلی از مسائلی که در اینستاگرام به آن پرداخته می‌شود، واقعی نیست؛ خیلی از ماشین‌ها و زندگی‌های لاکچری که برخی افراد در اینستاگرام از خودشان به نمایش می‌گذارند، اجاره‌ای و فیک است».

نکته‌ای تأمل‌برنگیز که از زوایای مختلفی می‌توان به آن پرداخت و به یک نکته تلخ‌تر و تأمل‌برانگیزتر رسید.

اینکه آیا فقط ۱۰ درصد سلبریتی‌ها در زندگی‌شان مشکل مالی ندارند یا این عدد خیلی بالاتر از این حرف‌هاست، موضوع این چند خط نیست و باید در فرصتی دیگر به آن پرداخت؛ مسئله اصلی این است که هدف از این نمایش زندگی لاکچری و مانور تجمل توسط سلبریتی‌ها – چه آن ۱۰ درصد بی‌دغدغه مالی و چه آن ۹۰ درصد مستضعف! – چیست و چه اثراتی در فرهنگ عمومی جامعه دارد؟

بدون تعارف و طفره رفتن باید گفت، این عادت بد یا ناشی از عقده‌های سرکوب شده و آرزوهای برباد رفته است، یا ناشی از ضعف داشته‌های هنری و دستان خالی در مقابل مخاطب! واضح‌تر بگوییم؛ نسل قبلی هنرمندان این مملکت مانند امثال زنده‌یادان جمشید مشایخی، محمدعلی کشاورز، علی حاتمی، عزت‌الله انتظامی و … بیرون از قاب دوربین، هرچه به مخاطب نشان می‌دادند، ناشی از همان ذخیره ارزشمند هنری‌شان بود و البته برگرفته از اصالت رفتاری و شخصیتی آنها. بماند که در زمان جوانی و میانسالی آنها خبری از فضای مجازی نبود، اما آن نسل آنقدر مناعت طبع، منش مردمی و دغدغه متعالی داشتند که در بند مانور تجمل و خودنمایی اشرافی – واقعی یا فِیک – نباشند، اما وقتی گذر روزگار کار را به جایی می‌رساند که برخی سلبریتی‌های ورزشی و هنری، از خودشان چیزی برای عرضه به مخاطب ندارند و به مدد اسپانسرهای مالی سری در میان سرها پیدا می‌کنند، طبیعی است که نمایش زندگی لاکچری در فضای مجازی، برایشان یک نوع لذت‌جویی روانی تلقی می‌شود؛ حالا چه این زندگی لاکچری واقعی باشد، چه جیب خالی و پُز عالی!

کمترین نتیجه تلخ این منش و عادت رفتاری این دسته از سلبریتی‌ها هم، تنزل یافتن سطح انتظار مخاطب از چهره‌های هنری و انحراف در مسیر الگوپذیری نسل نوجوان و جوانی است که به این جماعت چشم دوخته‌اند.