به گزارش اشراف به نقل از دنیای موسیقی، ملیحه سعیدی در ۱۷ تیرماه ۱۳۲۷ در تهران متولد شد. او موسیقی را از کودکی در خانواده ای اهل هنر آغاز کرد. همچنین در رشته ویولن کلاسیک و ایرانی در زمان ریاست حسین دهلوی در هنرستان موسیقی ملی فارغ التحصیل شد. نواختن سازهای ویولن، آلتو، قیچک، تمبک ، پیانو و قانون را در هنرستان و دانشگاه یاد گرفت. او قانون را به عنوان ساز تخصصی خود انتخاب کرد.
سعیدی قانون را با لحنی کاملاً ایرانی و هم رنگ با سایر سازهای موسیقی دستگاهی را از این ساز می نوازد. شیوه نواختن قانون با ۲ انگشت اشاره است اما سعیدی شیوه ده انگشتی را رواج داد. علاوه بر این، سعیدی دارنده مدرک درجه یک هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در سال ۹۷ با همت گروه موسیقی نوشه و همکاری خانه موسیقی ایران و خانه هنرمندان ایران مورد تقدیر قرار گرفت.

از اوضاع و احوال خود بگویید؟
خدا را شکر حالم بد نیست و یک مقدار که سن و سال بالا می رود مریضی ها هم بیشتر می شود.

درباره اینکه مدتی است مشغول به فعالیت نیستید، توضیح بدهید؟
نه، من مشغول نوشتن کتاب هستم و آهنگسازی هم می کنم. منتهی اسپانسری وجود ندارد و شرکتی کار ما را قبول نمی کند.

حمایتی ازطرف وزارت ارشاد انجام می شود؟
نه، در گذشته از ما حمایت نمی شد و الان هم حمایتی وجود ندارد.

شما آموزشگاه موسیقی دارید و از مشکلات آموزشگاه های موسیقی بگویید؟
بله ، تعدادی شاگرد در آموزشگاهی در موسسه هنری باغ نغمه ها دارم و مشغول به فعالیت هستم. مشکل آموزشگاه ها این است که اکثر برنامه های موسیقی در سایت ها هستند و اکثر سایت ها بسته اند و به سختی کارهای خود را انجام می دهیم.

درباره آلبوم سبزه ریزه میزه توضیح بدهید؟
۹ تا آلبوم دارم که اولین آلبوم را شرکت سروش عرضه کرد و ۸ آلبوم مانده که قرار بود منتشر شود که تامین بودجه نکردند و اسپانسری هم وجود ندارد تا برای عرضه اش حمایت کند. دستگاه ها و آوازه های مختلف در این آلبوم بود و رحمان دوست هم اشعارش را گفته بود و من چند کار را آماده کردم و حاضر و آماده است، اما هیچ شرکتی کارهای عرضه آلبوم انجام نمی دهد. هزینه های ضبط بالا است و پخش کننده ای وجود ندارد. در این بازار آشفته نمی شود کاری انجام داد. هر کاری بخواهیم انجام بدهیم حدود ۵۰ میلیون تومان هزینه دارد. ما جزو طبقه اشراف نیستیم و کارهای تجاری انجام نمی دهیم و کارتخوان هم نداریم. برخی از خواننده ها کارتخوان خود را می گذارند و می گویند اول آن مقدار کارت بکشید تا کارتان را بخوانیم به همین علت کارهای ما می ماند.

حال و احوال موسیقی را چطور می بینید؟

آنهایی که تنشان می ارزد و کارشان را درست انجام می دهند در گوشه و کناری نشسته اند و نظاره می کنند. البته بعضی از آنها خانه نشین هستند. یک مقدار هم بازاری هستند و کار می کنند. همه چیز لمپن بازی و کارهای نمایشی شده است. خلاصه بازار آشفته ای است.

سخن پایانی ؟
من همیشه به هنرجوهای خود گفتم چون درس می دهم. درآمد حاصل از تدریس پس انداز نمی شود و هزینه کتاب های خود می کنم. همیشه توصیه ام این است که کارهای عمق دارباقی می مانند و تاریخ هم قضاوت خواهد کرد بدون حب و بغض. متاسفانه اکثر شاگردهایم که نسل جوان هستند، بی صفت و بی چشم و رو هستند. آنها حد و حدود خود را نمی دانند و یادشان نمی آید که از چه کسی موسیقی یاد گرفتند. تاریخ قضاوت می کند و من و شما و کسانی که با لمپن بازی کارهای خود را پیش می برند صد سال دیگر نیستیم. تاریخ قضاوت می کند که چه کسی چه کاری انجام داده و کار چه کسی ماندگار است و کار چه کسی ماندگار نیست.