به گزارش اشراف- هانیه علی‌نژاد، بعد از دوسال کرونا بالاخره نمایشگاه کتاب به صورت حضوری برگزار شد. چه حس و حالی  دارید؟
نمایشگاه کتاب بزرگ‌ترین رویداد کتابی کشور است و این فضای دل‌انگیز که همه چیز ربط به کتاب دارد یک امر خوب مطلق است. نبودنش در این دوسال واقعا آزار دهنده بود. درست است که نمایشگاه به صورت مجازی برقرار بود اما لذت مجازی بود و ارتباط مستقیم وجود نداشت.همین گفتگوها و دیدار دوستان جذاب است.هرچند که به رونق گذشته نیست اما جای شکر دارد که برگزار شد.

_نگاه بومی که در آثارتان دارید از کجا می‌آید؟
هر نویسنده‌ای مدل خاصی می‌نویسد و هرکدامشان روایت‌های نزدیک به خودشان را می‌نویسند. من در نوجوانی همیشه از رمان‌ها و داستان‌هایی که فضایی را برایم ترسیم می‌کردند بیشتر دوست داشتم. در زمان دبیرستانم موقعیتی ایجاد شد که داستان‌های عامیانه استان را جمع کنیم. به دنبال پیرزنان و پیرمردانی بودیم که آموزشی ندیده باشند و فضایشان سنتی‌تر باشند. این اولین جرقه‌های علاقه‌ام به فضای بومی و افسانه‌ها زده شد.این فضا در من رشد کرد و این بوم برای من یک معنای نهادینه پیدا کرد .از علاقه‌مندی به دانش من و توان من رسید.

_از لحاظ بازه تاریخی چرا علاقه مند به آثار تاریخی چون صفویه و قاجار دارید؟
اعتقاد من این است که تاریخ تکرارپذیر است و یک امر پرتکرار نیازمند این است که بیشتر بشناسیم تا بتوانیم نواقص را برطرف کنیم . بدین صورت اصلاح جامعه را بهتر درک می‌کنیم. رمان تاریخی یکی از علاقه‌مندی‌های من در نوجوانی بود.  رمان تاریخی خصلتی که دارد این است که با این که از تاریخ قصه می‌گوید ولی فقط بخش‌هایی از تاریخ را می‌گوید و تو را کنجکاو می‌شوید که بقیه را دنبال کنید. حجم زیادی از مخاطبان داستان و رمان نویسی آن‌هایی هستند که رمان تاریخی علاقه‌مندند.همه این انگیزه‌ها در کنار هم موجب می‌شود که از تاریخ هم بگوییم.

_به نظرتان امروزه نیاز مخاطبان چنین کتاب‌هایی است؟
اگر امروزه رمانی در حوزه تاریخ نوشته می‌شود و به اتفاقات امروز اشاره‌ای ندارد وبا امروز گره نمی‌خورد اشتباه است. این کارهای تاریخی باید در آن‌ها رگ اتصالی با امروز باشد. وقتی اتفاقات امروز را در بستر تاریخ روایت می‌کنیم دیگر بحث معاصریت پیش می‌آید. از این منظر رمان‌های مدرن تاریخی فقط به گذشته نمی‌‌پردازد.
در ساختار هم نکاتی وجود دارد. دریچه ورود به اثر نثر است.نثر هم باید این ویژگی را داشته باشد که مخاطب امروزی کتاب را به عنوان یک آرایه کهن بپذیرد  و هم درک معنا برایش راحت باشد.
برای من موضوع مهمتر از زمان تاریخی مهم است. اما مهم‌تر ان است که موضوع در کدام بستر تاریخی  بهتر خودش را نشان می‌دهند و قابل باورند. باورپذیری در ادبیات بسیار مهم است چرا که اگر نباشدنویسنده هرچقدر تلاش کند به ثمر نمی‌نشیند.چون همه تلاشش در زمین بایر است.این زمین بایر چیزی به عمل نمی‌آورد.