شهرهای مختلف کشور و به خصوص کلانشهرها، محلاتی وجود دارند که به واسطه کثرت آسیب‌های اجتماعی، مردم از این محلات به خوبی یاد نمی‌کنند و تمایل برای زندگی در چنین محلاتی نه تنها پایین است که با گذشت زمان، این محلات کم کم به پاتوقی برای معتادان و خلافکاران نیز تبدیل می‌شود؛ محله‌هایی که در شورای اجتماعی کشور از آنها به عنوان «مناطق بحران خیز» یاد می‌کنند.

قیمت اجاره بها در شهرها روز به روز در حال افزایش است و قدرت مالی مردم هم روز به روز در حال کاسته شدن است؛ علاوه بر این ساخت و سازها هم با نیاز مردم همخوانی ندارد. رشد جمعیت شهرهای بزرگ چند برابر رشد ساختمان‌سازی‌هاست و همین مسئله به رشد حاشیه‌نشینی و سکونت‌های غیررسمی منجر شده است. آسیب‌های فراوان حاشیه‌نشینی، دامنه‌های بسیاری دارد که حادثه مردادماه امسال در خلازیل بخش کوچکی از حواشی این آسیب‌هاست.

آسیب‌شناسان معتقدند که اورژانس اجتماعی باید فاصله خانه تا کلانتری یا مراجع قضایی را پر کند تا قبل از تبدیل یک مسئله اجتماعی به موضوع جنایی یا قضایی، مسئله به صورت ریشه‌ای تحت مداخله یا درمان قرار گیرد. اما سوال اینجاست که آیا اورژانس اجتماعی توانسته به این هدف بزرگ دست پیدا کند؟