به گزارش اشراف ـ فرزاد روستایی، حضرت علی می فرمایند ” هر کس عقل ندارد، ادب هم ندارد ” تمام کارهایی که ما انجام می دهیم ابتدا خوب به آن فکر می کنیم، ارزیابی می کنیم ، نتیجه گیری می کنیم و سپس آن را انجام می دهیم که انجام آن فکر اعمال ما را شکل می دهد.

ممکن است فردی بدون فکر کردن عمل کند ؟ جواب مثبت است که در بیشتر مواقع نتیجه دلخواه و مطلوب به دست نمی آید.

اسفند ماه سال قبل ـ طبق اعلام رسمی دولت ـ مهمان ناخوانده ای به نام ویروس به ایران وارد شد و زندگی ما دچار تغییرات اساسی شد. در همین زمان شهر ووهان چین هم به این ویروس آلوده شد و به مدت یک ماه قرنطینه شد.

در موج اولیه بسیاری از محدودیت ها اعمال و مملکت به حالت نیمه تعطیل در آمد. ما برای چینی ها دعا کردیم ، بسته های پزشکی ارسال کردیم تا ارزش های والای انسانی خود را به رخ بکشیم. در حالی که مقامات امریکایی از بروز مشکلات در چین ابراز خوشحالی می کردند!

در اواخر بهار۹۹ تعداد مبتلایان به کرونا در ایران، سیر نزولی پیدا کرد. درست زمانی که تعداد مبتلایان در چین به علت رعایت دستور العمل های بهداشتی  تک رقمی شده بود، قطارپر شتاب کرونا به امریکا رسید تا رکوردهای این عرصه را به نام ابرقدرت خودشیفته جهان ثبت کند.

ایران با وجود تحریم دارویی دو پیک کرونا را پشت سر گذاشته و باید منتظر موج سوم هم باشیم. سوال اینجاست، چرا چین در موج اول حریف ـ کرونا ـ  را مغلوب کرد؟! در حالی که نه داروی موثری برای این بلای آسمانی ساخته شده و نه واکسن آن مورد استفاده قرار گرفته است؟

فرق جامعه ایرانی با جامعه چینی در چیست؟  جز این است که مردم چین خواستند تا بر این مشکل پیروز شوند و ما نخواستیم!

چینی ها یک ماه از خانه خود بیرون نیامدند مگر برای موارد بسیار ضروری اما در ایران مردم به هر ترفندی متوسل شدند تا سر خود را کلاه بگذارند.

در چین به مردم تحکم شد، قانون اجرا شد تا از این مرحله به سلامت عبور کردند. ما قانون را نیم بند اجرا کردیم  تا جان خود را به خطر بیاندازیم ، طول درمان را بسیار طولانی کنیم ـ که هنوز ادامه دارد ـ  در این راه تعدادی از کادر درمانی به علت درگیری با بیماران جان خود را از دست دادند که جایگزینی این عزیزان به این سادگی نیست.

مردم شریف و خسته ایران در این ایام کرونایی تا به تعطیلات رسیدند، بار و بندیل سفر بستند تا برای شهرستان های مقصد و در بازگشت برای مردم شهر محل سکونت خود سوغاتی ” مرگ ” به ارمغان ببرند. شاید عزیزانی بگویند که ما نبودیم، در جواب باید گفت تعداد آنانی که رفتند برای رنج و عذاب دیگران کفایت می کردند.

چینی ها پرونده کرونا را بستند، بوسیدند و کنار گذاشتند و به رشد اقتصادی هم رسیدند. در مقابل ما چه کردیم ؟! هر آنچه که لازم بود را انجام دادیم ؟ درست و به موقع انجام دادیم؟ با خود صادق بودیم و به سلامت دیگران احترام گذاشتیم؟ به طور قطع جواب نه است. پس تعجب نکنید اگر بگویم کرونا رفتنی چون ما می خواهیم که بماند!