به گزارش اشراف ـ فرزاد روستایی، در روزگار گذشته وجود افراد جوان در خانواده های ساکن در روستاها باعث رونق کار، سهولت در انجام کار، توسعه امور و برکت بیشتر برای خانواده می شد که سرریز این مطلب به رفاه خانواده منتهی می شد.

خانواده ها معتقد بودند ” هر آنکس که دندان دهد، نان دهد ” و در این راستا قدم بر می داشتند. بچه های تازه متولد شده در جمع خانواده با کمترین فشار اقتصادی ” قد ” می کشیدند، بزرگ می شدند و برای تشکیل خانواده، زمین رایگان ـ بخوانید ارزان قیمت ـ را با کمترین هزینه می ساختند، عروسی ساده ای برگزار می کردند و خانواده ای جدید تشکیل می شد. بچه های آنان در جمع خانواده و با نظارت پدر و مادر بزرگ ها رشد می کردند و تعداد بیشتر فرزندان متضمن امنیت، قدرت و رفاه خانواده بود.

از طرفی خانواده های ساکن در شهر هم با تفاوت های کمی روند بالا را پیش می گرفتند و گواه این مطلب، جمعیت جوان ایران در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی بود که در ۸ سال دفاع در برابر عراق متجاوز، همین جوانان از کشور ایران دفاع کردند و اجازه ندادند یک وجب از این خاک مقدس به دست دشمن بیفتد.

پس از جنگ، چند سالی برای جبران تلفات وارده، خانواده ها  شعار ” فرزند کمتر، زندگی بهتر ” را فراموش کردند اما جبر زمانه و عملکردهای اشتباه برخی دولت ها باعث شد تا روند زاد و ولد در کشور کندتر و تا جایی برود که شیب تندی به خود گرفته است.

مردم ایران سالهاست که با تورم، تحریم ، گرانی و نامشخص بودن آینده دست و پنجه نرم می کنند اما طی چند سال اخیر موارد ذکر شده توان مردم را بریده است و برخی اتفاقات همچون ” زندگی سفید ” ، بالا رفتن سن ازدواج ، کاهش ازدواج و افزایش طلاق مزید بر علت شده تا کمترین علاقه ممکن به فرزندآوری وجود داشته باشد و در صورت تمایل به تک فرزند داشتن اکتفا می کنند.

با توجه به مطالب فوق و نقش حاکمیتی دولت و نظام می بایست رفاه عمومی را به حد برسانند که خانواده ها برای ازدیاد زاد و ولد تشویق شوند و گرنه با توجه به وضع موجود، هیچ دستگاه دولتی و هیچ بخش نامه یا اخطاریه ای نمی تواند خطر پیری جامعه ایرانی را به تاخیر اندازد. روندی که دشمنان قسم خورده ما انتظار آن را می کشند تا با کمترین زحمتی بر جامعه پیری ایران تسلط یابند. آقایان مسئولین  لطفا آب به آسیاب دشمن نریزید!