به گزارش اشراف-شیما ابوالفضلی، به نظر می‌رسد «خانه به دوش» شدن باشگاه‌های فوتبال، خیلی زود برای استقلال و پرسپولیس هم اتفاق خواهد افتاد. چندین سال است که ورزشگاه آزادی نیاز مبرمی به بازسازی دارد. چندین سال است که نشستن روی سکوهای طبقه دوم ورزشگاه، مترادف خطر جانی شده است. چندین سال است که بخشی از سکوهای طبقه اول تخریب شده‌اند، چندین سال است که سقف ورزشکاه مدام چکه می‌کند و راهروها به معنی واقعی کلمه افتضاح هستند. در همین زمانی که قرار بود آزادی بازسازی شود، قطری‌ها چندین استادیوم جدید ساختند و یک دوره از جام جهانی را برگزار کردند. وزرای ورزش اما از دولتی به دولت دیگر فقط در حال کلنگ‌زدن بودند. کلنگ‌زدن دیگر بس است، پس چه زمانی می‌خواهید قیچی و روبان قرمز را از انبار وزارتخانه بیرون بیاورید؟

حمید سجادی بعد از این همه مدت، تازه تصمیم به بازدید از ورزشگاه آزادی گرفته است. خسته نباشید آقای وزیر اما فکر نمی‌کنید برای بازدید از ورزشگاه پیر تهران کمی دیر شده باشد؟ همین حالا به احتمال فراوان این استادیوم مجوز قانونی ای.اف.سی را برای میزبانی از دیدارهای لیگ قهرمانان دریافت نخواهد کرد. مگر بازسازی این ورزشگاه چقدر هزینه دارد که هیچکدام از وزرای اخیر ورزش این کار را انجام نداده‌اند؟ مگر بهبود استاندارد نوری استادیوم چقدر هزینه‌بر است که خطر از دست رفتن شانس میزبانی تیم ملی از رقبا در این استادیوم را با خطر جدی روبرو می‌کنیم؟ اگر قرار است با مهم‌ترین ورزشگاه فوتبال ایران چنین معامله‌ای شود، پس تکلیف سایر اماکن ورزشی در شهرهای مختلف چیست؟

بازسازی آزادی، یک مسئولیت کلیدی برای وزارت ورزش است. استادیومی با شرایط تاسف‌آور که روز به روز به فروپاشی نزدیک‌تر می‌شود. این ورزشگاه در خطر است و این تهدید بزرگی برای فوتبال ایران خواهد بود. اگر نمی‌توانید ورزشگاه‌های تازه‌ای بسازید، حداقل جان این استادیوم را نجات بدهید. از بین رفتن آزادی، فوتبال ایران را با خودش به قهقرا خواهد کشاند.