به گزارش اشراف- حامد حسین عسکری: ماه رمضان بهار قرآن است. این توصیف برگرفته از روایتی از امام محمد باقر (ع) است که حضرت می‌فرماید:« لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ رَبِيعٌ وَ رَبِيعُ الْقُرْآنِ شَهْرُ رَمَضَانَ برای هر چیزی بهاری است و بهار قرآن ماه رمضان است.» ماه رمضان ماه نزول قرآن است، چنانکه خداوند متعال فرموده:« شَهْرُ رَمَضانَ الَّذي أُنْزِلَ فيهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ بَيِّناتٍ مِنَ الْهُدى‏ وَ الْفُرْقان… ماهِ رمضان است ماهى كه قرآن، براى راهنمايى مردم، و نشانه‏ هاى هدايت، و فرق ميان حق و باطل، در آن نازل شده است.»

بله؛ به فرموده امام معصوم (ع) برای هر چیزی بهاری است. بهار در نظر ما ایرانی ها جایگاه بسیار خاصی دارد. آنچنان که برای بزرگداشتش، تلاش زیادی می کنیم. جشن می گیریم. خانه تکانی می کنیم. دید و بازدید می کنیم تا به همدیگر آمدنش را مژده بدهیم. این در حالی است که قطعا با آمدن هر بهار، ما یک سال پیرتر می شویم، یک سال به مرگ نزدیک تر می شویم؛ با این حال جشن گرفتن بهار خودش فلسفه ای دارد که حکایت از نو شدن همه چیز است. همه چیز پس از مرگ زنده می شود، جانی دوباره می گیرد ‌و این مهمترین هدیه الهی است.

نزول قرآن در ماه رمضان نیز حیاتی دوباره بر روح و جان انسانهاست. چنانکه خداوند متعال فرموده:« يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اسْتَجيبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاكُمْ لِما يُحْييكُمْ… اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! دعوت خدا و پيامبر را اجابت كنيد هنگامى كه شما را به سوى چيزى مى‏خواند كه شما را حيات مى‏بخشد…» و لذا در روایات از قرآن کریم به عنوان  «بهار دلها» یاد شده است.

با وجود قرآن است که بشر جانی دوباره گرفت. هدایت یافت و توانست راه سعادت از شقاوت را تشخیص دهد.

امام علی(ع) نیز در خطبه ۱۱۰ نهج البلاغه می فرمایند:« وَ تَعَلَّمُوا الْقُرْآنَ فَإِنَّهُ أَحْسَنُ الْحَدِيثِ وَ تَفَقَّهُوا فِيهِ فَإِنَّهُ رَبِيعُ الْقُلُوب‏…» « و قرآن بياموزيد كه بهترين گفتارست، و در آن انديشه كنيد كه بهار دلهاست.‏‏» نزول قرآن در ماه مبارک رمضان بیانگر قابلیت ویژه ای است که این ماه از آن بهره مند است تا کتاب آسمانی قرآن در این ماه نازل گردد. چنانکه سایر کتب آسمانی نیز در همین ماه رمضان نازل شده اند.

پس همان طور که بهار طبیعت این چنین برایمان مهم است، بهار روح و جان نیز اهمیتی صد چندان خواهد داشت. به شرط آن که از آن غافل نباشیم. امسال نیز تقارن این دو بهار بهترین فرصت است برای استفاده بردن و تفکر داشتن در مورد نفس بهار و بهاری شدن.

ماه رمضان ماه بندگی خداست. ماهی که می توان یک سال که نه، بلکه حتی عمر و عاقبت بخیری آن را از خدا خواست و بهترین نتایج را از آن گرفت.

قطعا تعداد ماه رمضان های عمر هر یک از ما محدود است. اما روزها و شب هایی در این ماه وجود دارد که بسان آن است که زمان را کش داده و طولانی تر می کند‌. این بدان معنا نیست که هر روزش ساعت های بیشتری داشته و یا دیر بگذرد، اتفاقا برعکس تا چشم برهم می گذاریم دهه اول و دوم و سوم ماه رمضان می گذرد‌، اما این سخن به این معناست که استفاده ای که از این ماه می توان برد از ماه ها و سال هایی به تعداد زیاد، بیشتر و برتر است. به طور مثال شب قدر در این ماه وجود دارد شبی که در قرآن درباره آن آمده است؛ شب قدر از هزار ماه بهتر است. (لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ)

بنابراین هر کس از این روزها و شب های ماه بهار قرآن استفاده کند قطعا به خود و سعادتش خدمت کرده و هر کس که از این ایام غافل باشد نیز به خودش ضرر و خسارت زده است.

اما همان طور که ورود به بهار طبیعت برای ما ایرانی ها آدابی از جمله خانه‌تکانی و شست و شو دارد، برای مسلمانان نیز ورود به بهار قرآن با آدابی همراه است. شاید مهمترین لازمه ورود به بهار طبیعت و بهار رمضان، خانه‌تکانی دل و جان از غبار ناپاکی‌ها و کدورت‌هاست که اگر این کارانجام شود، آمادگی دل و جان برای قدم گذاشتن در فصل جدیدی از حیات به مراتب بیشتر و بیشتر می‌شود. به این ترتیب، دل خانه محبت خدا و بندگانش می‌شود و دلی که سراپرده محبت شود، به آسانی درگیر مشکل نخواهد شد.