اشراف – حامد حسین عسکری: راهپیمایی ۲۲ بهمن ۱۴۰۳ هم مثل هر سال و البته باشکوه‌تر از سال‌های قبل برگزار شد و انقلاب اسلامی رسما قدم در مسیر ۴۷ سالگی خود گذاشت و یک سال در مسیر رشد و تعالی ایران عزیز، بزرگ‌تر و بالغ‌تر شد. شاید از مدت‌ها قبل و مخصوصا در هفته‌های اخیر که قیمت ارز و طلا روند صعودی بیشتری گرفته بود و همزمان، تهدیدات احمقانه رئیس جمهور جدید ایالات متحده آمریکا علیه ملت ایران هم شدت گرفته بود، خیلی‌ها تصور می‌کردند که مردم دل و دماغی برای حضور در جشن انقلابشان ندارند و حداقل، امسال اوضاع بی‌رونق‌تر از سال‌های گذشته است، اما واقعیت میدانی کاملا متفاوت با این تصور بود و یک بار دیگر این حقیقت را یادآوری کرد که برای تحلیل شرایط عمومی جامعه ایرانی، باید خیلی بیشتر از این‌ها دقت به خرج داده و همه عوامل و مولفه‌های موثر بر «رفتار عمومی» مردم ایران را با هم مورد مطالعه و ارزیابی قرار داد. عوامل و مولفه‌هایی همچون حافظه تاریخی و به یاد داشتن آنچه در قرن‌های متمادی بر سرشان رفته تا به یک انقلاب و دگرگونی رسیده‌اند، باورهای دینی و اعتقادی، همبستگی اجتماعی و یکدل شدن در موقع خطر، توجه به اولویت‌ها در هر زمان و …؛ همین عوامل و مولفه‌ها باعث شد تا مردم برای چهل و ششمین بار نشان دهند که جور دیگری فکر می‌کنند و حساب مسائل کلان و ملی را از گلایه‌ها و دردهای خود جدا می‌کنند؛ به بیان روشن‌تر، مردم دوباره نشان دادند که خود را «صاحب انقلاب» می‌دانند و این مسئولان هستند که باید «امانتدار انقلاب» برای صاحبانش باشند.

اما روی دیگر این حضور تاریخی و باشکوه کجاست؟ مردم نشان دادند که سرمایه اجتماعی انقلابشان – که تاکنون برای آن بیش از ۲۲۰ هزار شهید تقدیم کرده‌اند – زنده است، اما حاکمیت و مسئولان کشور در قوای مختلف هم برای حفظ و ارتقاء این سرمایه، وظیفه دارند که نباید در زیر سایه حضور پرشور مردم در جشن ۲۲ بهمن، دچار فراموشی و غفلت شوند! وظیفه اصلی و ذاتی مسئولان کشور، اعم از قوای مجریه، مقننه و قضائیه و به ویژه قوه مجریه به عنوان سکاندار و پیشران مدیریت کشور، برنامه‌ریزی دقیق و کار فوق‌العاده برای کاهش فشار سنگین مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم است. از دشمنان این مردم انتظاری جز این نیست که بخاطر امیال شیطانی و خوی قدیمی استعماری خود، این کشور را تحریم کنند و حتی به داروی مورد نیاز بیماران هم رحم نکنند! اما قرار نیست مسئولان کشور به بهانه تحریم، دست روی دست بگذارند و به کارهای روتین و عادی برای اداره کشور بسنده کنند، که اگر این روحیه را داشته باشند، یک دقیقه ماندن در پست و مسئولیتشان هم خیانت به همین مردمی است که شهید داده‌اند و به وقت خطر، یک دل پای کار هستند!

باز هم این سوال را تکرار کنیم؛ راه حفظ و ارتقاء این سرمایه اجتماعی و افزایش انسجام اجتماعی و امید مردم چیست؟ کار، کار و کار! معنی دقیق‌تر این «کار و تلاش» هم در سطور بالا آمد. مسئولان کشور، مخصوصا در قوه مجریه، با علم به اینکه چه وظیفه سنگینی در قانون و عرف اداری برای این جایگاه‌ها در نظر گرفته شده، قبول مسئولیت کرده‌اند، پس دیگر هیچ بهانه‌ای برای کار نکردن از آنها پذیرفته نیست. مردم انتظار دارند، مسئولان برای رفع مشکلاتشان یا حداقل کاهش آلام آنها در حوزه اقتصاد و معیشت، مسائل و معضلات اجتماعی، فرهنگی و … کار فوق‌العاده و متفاوت انجام دهند که اثر مثبت آن یا حدقل آثار ابتدایی و اولیه آن را ببینند، نه اینکه به آینده حواله داده شوند. مردم انتظار دارند، مسئولان در کنار این تلاش فوق‌العاده و متفاوت، با آنها صادقانه حرف بزنند و به وقتش عذرخواهی کنند، مردم انتظار دارند سطح زندگی و منش مسئولان شبیه متوسط مردم باشد، مردم انتظار دارند با مشکلات کهنه و ریشه‌داری مثل رانت و فساد اقتصادی، اداری و تشکیلاتی در بخش‌های دولتی و شبهه دولتی مبارزه عملی و موثر شود و دهها انتاظر بحق و منطقی! اگر مسئولان کشور در هر جایگاه و هر مسئولیتی که هستند، هرکدام در محیط پیرامونی خود پیگیر تحقق این انتظارات مردم باشند، این سرمایه اجتماعی روز به روز زنده‌تر و بالنده‌تر خواهد شد و خواب آشفته بدخواهان این آب و خاک برای بهم ریختن جامعه ایرانی، هیچ‌گاه تعبیر نخواهد شد. این بار سنگین، بر دوش شما مسئولان است؛ زمان را از دست ندهید!