به گزارش اشراف- مریم درستی نادعلی، محمد رجبی(دوانی) بعنوان یک محقق و نویسنده در مورد نحوه آشنایی خود با مرحوم علی ابوالحسنی(منذر) گفت: مرحوم منذر را سالیان قبل چندین بار در سخنرانی های مرحوم دکتر فردید دیدم، البته در آن زمان ملبس به لباس روحانیت نبودند.

وی افزود: در همان زمان بنده هم ۵۰ جلسه سخنرانی درباره تاریخ ۱۰۰ ساله اخیر ایران داشتم که مورد توجه وی هم قرار گرفته بود. براساس دیدگاهی که از دکتر فردید گرفته بودم تاریخ ۱۰۰ ساله ایران و از جمله دوران مشروطه را تحلیل کردم، دکتر فردید به ریشه های فلسفی آن دوره تاریخی توجه داشت و من هم تقریبا سعی می کردم در همین مسیر حرکت کنم، منتها نتیجه سیاسی این بحث به آنچه که مرحوم شیخ حسین لنکرانی استاد مرحوم ابوالحسنی گفته بود خیلی شباهت داشت.

رجبی(دوانی) با بیان اینکه مرحوم منذر در کلاس های دکتر فردید شرکت و گفتگوهایی هم داشت، گفت: شاید مرحوم منذر در برخی آثار به این دیدارها، ارتباطات و گفتگوها اشاره کرده باشد. به مرور زمان هرکدام از ما بدنبال فعالیت های دیگری افتادیم و فاصله شخصی بین ما افتاد با وجود اینکه رشته تحصیلی و علاقه ام تاریخ نبود و به تناسب به تاریخ می پرداختم، ولی وقتی آثار او را می دیدم نوآوری ها و روشنگری های زیادی داشت.

رئیس سابق کتابخانه ملی با بیان اینکه برادرم محمدحسن رجبی بیش از من با مرحوم منذر مرتبط و در واقع دوست بود، اظهار داشت: نکته ای که با خواندن کتاب های مرحوم منذر برایم خیلی جالب بود بت شکنی وی بود، یعنی مرحوم منذر چیزهایی را که تابو شده و افراد در مورد آن تردید نمی کنند و جزو مسلمات انگاشته می شود را مورد تحقیق قرار می داد و محققانه وارد می شد و تابوها را در هم می شکست. کارهایش هم برای مورخانی که فریب خورده بودند و تکرار حرف پیشینیان را می کردند و هم برای خوانندگان روشنگر بود.

وی با تأکید بر اهمیت آثار مرحوم منذر گفت: این ظرفیت وجود دارد که کارهای مرحوم منذر به عنوان الگو و سرمشق برای تحقیق قرار گیرد و مورخان عادت نکنند چند کتاب را جلوی خود بگذارند و از روی آنها کتاب دیگری بنویسند. باید بدنبال منابع اصلی بروند و تحقیق کنند تا بتوانند نقاط مبهم تاریخ را شفاف کنند. صد افسوس که ما مرحوم منذر و امثال او را بعد از مرگ ایشان می شناسیم.