به گزارش اشراف-شیما ابوالفضلی، هر دو مربی در خلوت‌شان، از این نتیجه ناراضی نیستند. هر چند که رضایت‌شان را هم علنی نمی‌کنند. با این حال بدون شک آن‌ها از بازیکنان‌شان نخواسته بودند که برای تساوی بدون گل به زمین بروند. اما چه شد که دو تیم، نتوانستند در این مسابقه، شباهتی به دو تیم صدرنشین داشته باشند؟ ریشه این ترس را باید در ابزار دو باشگاه جستجو کرد. برای آن‌که پرسپولیس بالا بیاید، دو دفاع کناری‌اش را کاملا آزاد کند و مثل همیشه موقعیت بسازد، نیاز به بالا آمدن دو مدافع میانی تیم و مشارکت آن‌ها در خلق موقعیت بود. نعمتی و فرجی اما با وجود درخشش در کارهای دفاعی، بازیکنانی نیستند که به بازیسازی تیم از عقب زمین کمک کنند. مشکل بزرگ استقلال هم نداشتن بازیکنان سرعتی در کناره‌های زمین مسابقه است. یعنی اگر قرمزها گولسیانی و کنعانی را در این بازی در اختیار داشتند و آبی‌ها دو وینگر سرعتی مثل قایدی و محبی را به زمین می‌‌فرستاند، شرایط دربی کاملا عوض می‌شد. با این حال همه می‌دانند که باختن در دربی تهران، چه هزینه‌های گزافی به یک مربی تحمیل می‌کند. برای نکو و اوسمار، فعلا دور ماندن از همین هزینه‌ها کافی به نظر می‌رسید. آن‌ها حوصله تماشاگران را سر بردند تا به لبه پرتگاه نزدیک نشوند.