به گزارش اشراف- حامد حسین عسکری: صحنه‌هایی که روز شنبه ۲۲ بهمن‌ماه در کف خیابان‌های تهران و دیگر نقاط کشور به چشم دیدیم و تصاویر هوایی نیز از زاویه‌ای دقیق‌تر آن را روایت کرد، نشان داد این راهپیمایی حقا و انصافا از دیگر راهپیمایی‌های جشن سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی پرشورتر و باعظمت‌تر بوده است؛ در ۲۲ بهمن امسال هم مثل سال‌های قبل و قبل‌تر و البته برجسته‌تر از سال‌های قبل، همه جور آدمی به خیابان‌ها آمدند؛ از هر قشر و سلیقه و تیپی آمدند، یکی پرچم سه رنگ ایران در دست داشت، دیگری تصاویر سیدالشهدای مقاومت حاج قاسم سلیمانی را و آن دیگری تمثال امام راحل (ره) و رهبر حکیم انقلاب را. جالب اینکه خیلی از کسانی که عکس رهبر انقلاب یا شهید سلیمانی را سر دست گرفته بودند، به قول معروف به قیافه‌شان نمی‌امد که چنین شوق و تمنایی در دل داشته باشند، اما عاشقانه این نمادهای عزت را بلند کرده بودند.
حالا از دل این حضور دهها میلیون نفری، نکاتی به دست می‌آید که توجه به آنها، در ادامه مسیر کشور و انقلاب قطعا به درد می‌خورد و علاج بسیاری از دردهای فرهنگی و اجتماعی و حتی مسائل سیاسی خواهد بود. این‌ها درس‌های فرهنگی اجتماعی راهپیمایی ۲۲ بهمن ۱۴۰۱ است؛ آنهم در حالی که کمتر کسی فکرش را می‌کرد که غائله فتنه‌گونه مهر و آبان امسال، نتیجه برعکس بدهد و به این مانور اقتدار انقلابی و شور ملی منتهی شود.
نخستین درس جشن فجر ۱۴۰۱ این است که جامعه ایرانی، جامعه‌ای به شدت منسجم و غیرقابل تجزیه است؛ یعنی درست نقطه مقابل آن چیزی که گروهک‌ها و تفاله‌های ضدانقلاب در ماه‌های اخیر با هزار امید و آرزو دنبال می‌کردند. همه اقوام ایرانی، از ترک و کرد و لر و فارس و بلوچ گرفته تا دیگر اقوام، همه با یک نما و تصویر واحد در راهپیمایی امسال حضور یافتند؛ نمای واحد حضور آنها، همان تصاویر امام و رهبری، پرچم ایران و شهدا – از جمله شهدای مدافع امنیت مثل سید روح‌الله عجمیان و آرمان علی‌وردی – بود که در همه شهرها و بخش‌ها و روستاها بالا رفت و به رخ جهانیان کشیده شد. این یعنی، انسجام و همبستگی ملی، در خون این مردم است و نباید به هر بهانه‌ای آن را دستخوش آسیب کرد.
درس دیگر راهپیمایی امسال این بود که مردم ایران عمیقا معتقد و دین‌باور هستند و این دین‌باوری در خون آنهاست؛ پس در برنامه‌ریزی‌ها و مواجه‌های مختلف با آنها، این حقیقت را درک کنیم و با عزت و احترام با این مردم رفتار کنیم.
درس فرهنگی و اجتماعی دیگر این نوبت از جشن ۲۲ بهمن، این بود که همه از مسئولان گرفته تا فعالان فرهنگی و سیاسی و رسانه‌ای، مراقب باشیم گسل‌های بالقوه را فعال نکنیم و این تهدیدها را به فرصت تبدیل کنیم، مسائل و چالش‌هایی مانند حجاب و عفاف را به درستی و مطابق آراء و اندیشه‌های امام امت و رهبر معظم انقلاب حل کنیم و مواظب باشیم، این مسائل حساس به فعال شدن گسل‌های فرهنگی یا قومی منجر نشود.
نکته دیگری هم که راهپیمایی امسال به دستمان داد، این است که مراقب نفوذی‌های فرهنگی و اجتماعی باشیم! همان کسانی گاهی از سر جهالت و نادانی و گاهی کاملا هدفدار و حساب‌شده، با حرف‌های ناصواب و رفتارهای نابخردانه و خلاف مشی و مرام امامین انقلاب، گسل‌های فرهنگی و اجتماعی را فعال کرده و آنها را تبدیل به یک مسئله امنیت ملی می‌کنند.
و در نهایت، درس مهم این راهپیمایی باشکوه و بی‌نظیر این بود که جامعه ایرانی جامعه‌ای به شدت امیدوار به آینده است؛ اگر مردمانی زنده نباشند و به آینده امید نداشته باشند، جشن ۴۴ سالگی انقلاب خود را با این شور و حرارت برگزار نمی‌کنند، آن هم در سخت‌ترین شرایط اقتصادی و در حالی که چندماه قبل از آن، ایامی سراسر آشوب و فتنه را تحمل کرده‌اند. حالا هنر مسئولان کشور این است که از این عنصر امید، به طور مسئولانه برای رفع مشکلات و ساختن آینده‌ای بهتر بهره بگیرند و نور امید در دل مردم را روز به روز روشن‌تر و فروزان‌تر کنند.
https://eshraf.ir/?p=39449
