به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی اشراف، ماجرا از جایی شروع می­شود که یک هواپیما چند ثانیه­ای با رعدوبرق عجیب و ناگهانی مواجه می­شود و بعد از فرود آمدن مسافران متوجه می­شوند که پنج سال و نیم روی زمین نبوده اند. اما فرصتی برای بهت و حیرت و هضم تغییراتی که در خانواده­هایشان رخ داده، پیدا نمی­کنند چون بلافاصله اتفاقات عجیب اطرافشان نمایان می­شود و متوجه می­شوند زمان زیادی تا روز مرگشان نمانده است.

هواپیما، غیبتی طولانی، تلاش برای زنده ماندن. این کلید واژه­ها چه سریالی را برایتان تداعی می­کند؟ احتمالا سریال جهانی لاست. انگار همان هواپیما از سپتامبر ۲۰۰۴ برگشته تا در سال ۲۰۱۸ با بازی سرنوشت دوباره مخاطب بگیرد. اما نه تنها به اندازه سریال لاست توجه­ها را به خودش جلب نمی­کند بلکه مدت طولانی بر سر توقف سریال یا ادامه آن بحث­هایی صورت می­گیرد. البته حدس این موضوع کار دشواری هم نبود. ایده­ای تکراری، بازیگرانی گمنام و سیری یکنواخت. وقتی این­ها شاکله سریال باشند می­توان پیش­بینی کرد که اوضاع چه­طور پیش می­رود. علارغم همه کشمکش­ها نتفلیکس در فصل چهارم دست­به کار می­شود تا سریال را نجات دهد و جف ریک فرصتی بیابد و همه حرف­های ناتمامش را بزند.

از نقاط ضعف لیست پرواز که بگذریم به نکاتی می­رسیم که پرداختن به آن خالی از لطف نیست. از آن­جایی که این سریال به شدت با سریال گمشده مقایسه شده و آن را نسخه خیلی خیلی ضعیف لاست می­دانند پس چاره­ای نیست تا ما هم در گل­ولایی که منتقدین از قبل تدارک دیده­اند بیفتیم. اما این­بار می­خواهیم نه از شباهت­ها بلکه از دو دنیای متفاوت در این دو سریال صحبت کنیم و در انتهای این بحث متوجه خواهیم شد که چرا لیست پرواز مخاطبان زیادی را به سمت خودش نکشاند.

سریال لاست ایده نابی بود که توسط بازیگرانی محبوب و معروف اجرا شد. برای مخاطبانی که جذب سریال­ها تخیلی می­شوند عالی بود. بدون ظاهری فانتزی که از کمیک­های قهرمانمحور نشأت می­گیرد، سرتاسر هیجان و اتفاقات عجیب و غیرمنتظره داشت. همین باعث شد گستره وسیعی از مخاطبان را میخکوب خودش کند. اما وقتی به آخر داستان و مرز معنویت می­رسد، حرف زیادی برای گفتن ندارد و با یک سری معانی نامفهوم خیروشر و پایانی که از سیر داستان تخیلی­تر است، همه چیز را تمام می­کند و در عین حال همچنان احترام مخاطب را دارد چون هرآنچه که مخاطب از یک سریال تخیلی و هیجان­انگیز می­خواست را به او تقدیم کرده است.

اما سریال مانیفست حرف دیگری دارد. جنس این دو سریال کاملا با هم متفاوت است و صرفا یک هواپیما و عده­ای مسافر نمی­تواند این دو را به هم مربوط کند. در لیست پرواز همه چیز از ابتدای امر با الهام­هایی از سوی خدا شروع می­شود و سروکارش با معنویت و منبعی لایتناهی است. عده­ای که انتخاب شده­اند تا مانند پیامبران الهام­هایی از آسمان داشته باشند و با اعتماد به آن عمل کنند و آزموده شوند و در راستای همه تلاش­هایشان برای زنده ماندن عملکردی درست داشته باشند تا خدای کارگردان از آن­ها بپذیرد و آمرزیده شوند. دنیای آن­ها با دنیای مسافران سریال لاست متفاوت است. مسافران پرواز ۸۲۸ مانیفست از ابتدا به دنبال این معنویت راه می­افتند و در انتها فقط آن­هایی که درست کار بودند بخشیده می­شوند. اما مسافران سریال لاست بعد از شش فصل به معنویت و وجود خیر و شر در آن جزیره عجیب پی می­برند و آزمونی در کار نیست و نهایتا همه می­میرند.

این­جا فقط حضور پررنگ نتفلیکس توانست این فرصت را برای جف ایجاد کند تا او به بهترین نحو ممکن هرآنچه که باید می­دیدیم را به نمایش بگذارد چراکه مانیفست بدون فصل چهارم هیچ­چیز نبود.

مانیفست پیامی آشنا را به شیوه­ای جدید برای مخاطبش آورده است و می­خواهد بگوید خدا شما را با کمک به همنوع امتحان می­کند با نیکوکاری و بخشیدن کسانی که دلیل تلخ­ترین لحظات زندگیتان بودند حتی اگر آن شخص خودتان باشید. می­خواهد بگوید: «ببخشید تا آمرزیده شوید.»

با این تفاسیر می­توان یکی از دلایل کمرنگ بودن سریال مانیفست را ظاهری دانست که کارگردان برایش تدارک دیده بود؛ هواپیما و سرنوشتی گمشده. جامه­ای از جنس لاست اما باطنی از جنس خودش.

خبرنگار: مریم صلحی