به گزارش اشراف- لیلا باقری:  اغلب آدم‌ها از اینکه کسی نگران تولید زباله‌های پلاستیکی است، تعجب می‌کنند. می‌پرسند «چی شد که حساس شدی؟» گاهی هم به خنده می‌گویند «نگران نباش، بازیافت می‌شه!» ما هم متقابل از این تعجب می‌کنیم که چطور با دلِ راحت، روزی چند بار توی لیوان‌های یک‌بار مصرف آب می‌خوردند. روزی چندتا بطری پلاستکی دور می‌اندازند. توی ظرف‌های یک‌بار مصرف غذا می‌خورند. مگر چندبار بازیافت می‌شوند؟ بالاخره که یک زباله به زباله‌های دیگر اضافه می‌شود! از اینکه از حساسیت تعجب می‌کنند، تعجب می‌کنم. از اینکه هیچ قانونی ادارات را از توزیع و عرضه لیوان‌های پلاستیکی منع نمی‌کند؛ تعجب می‌کنم. از اینکه هیچ راهکاری برای توزیع غذا بدون ارایه ظرف‌های یکبارمصرف ارایه نمی‌شود، تعجب می‌کنم. مگر تا ده- بیست سال پیش که بسته‌بندی‌های پلاستیکی انقدر باب نشده بود، کار ما لنگ می‌ماند. از اینهمه راحت‌طلبی بشر و خودخواهی که دارد تعجب می‌کنم. حداقل تا یافتن راهکاری مناسب برای حذف بخشی از پلاستیک از زندگیمان هرکسی می‌تواند سهمی در تولید نکردن زباله‌های پلاستیکی داشته باشد. مگر حمل یک لیوان و قاشق و چنگال یا کیسه خرید چقدر زحمت دارد که بعضی از ما در روزی چند بار پلاستیکی‌اش را استفاده می‌کنیم؟ یا فکر کردن به راه حل‌های دیگر برای حذف بخشی از مصرف‌های زاید و مضر.

کاش فقط کمی خودخواه نباشیم تا بتوانیم کمی دورتر را ببینیم. کمی دورتر از لحظه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم.