کتاب‌های بسیاری وجود دارد که افراد درمورد حیطه شغلی خود و مباحث مرتبط با آن صحبت می‌کنند. درمورد خبرنگاری نیز چه در ایران و چه در دیگر کشورها این مساله وجود دارد که خبرنگارات خاطرات و تجربیات خود را می‌نویسند و یا برخی از گزارش‌های تفصیلی خود را و مستندنگاری‌شان را تبدیل به کتاب می‌کنند.
باب دوترو یکی از همین خبرنگاران و تصویربرداران میدانی و پر تجربه است که در کتاب «خبرنگار» از تجربیاتش با چاشنی روایت و ادبیات برای ما سخن گفته و علی‌اکبر عبدالرشیدی پژوهشگر و خبرنگار کشورمان آن را ترجمه کرده است.
این‌خبرنگار با اشاره بر این‌نکته که کمتر کتابی مانند کتاب «خبرنگار» باب دوترو درمورد خبرنگاری پیدا می‌شود، درباره علت انتخاب این‌کتاب برای ترجمه گفت: وقتی کتاب را مطالعه کردم متوجه شدم کتاب خاطرات پراکنده‌ای دارد و شاید بتواند برای خبرنگاران و تصویربرداران حوزه خبری جنبه آموزشی داشته باشد. به همین جهت خاطرات ایشان را جالب دیدم. همچنین باید بگویم که تنوع موضوعات سیاسی، اجتماعی و امثال آن راه‌گشاست.
وی با نگاه بر خبرنگاران پژوهشی درمورد باب دوترو گفت: باب دوترو در اصل خبرنگار_ تصویربردار است. یکی از شاخه‌های خبرنگاری این گونه است که خبرنگاران با دوربین‌های خود حرکت و گزارش تهیه می‌کنند. ایشان هم از همان قبیل است. این خبرنگاران مأموریت دارند که به محل‌هایی خیلی دورتر از ستاد مرکزی خبر بروند و به مطالعه و پرس‌وجو کنند و گزارش بگیرند. در واقع آن‌ها موظفند که خبرنگاری پژوهشی یا میدانی باشند. ایشان یکی از کسانی هستند که می‌توانند به خبرنگاران جوان کمک کنند که وقتی در این حوزه وارد می‌شوند آشنا باشند.
این‌مترجم درمورد کم بودن این‌نوع خبرنگاران در ایران گفت: اتفاقاً در ایران خبرنگاران خوب و ورزیده‌ای در حوزه خبری پژوهشی داریم. اما اگر کم‌اند ربطی به خبرنگاران ندارد. بلکه مساله خود رسانه‌ها هستند. این‌روزها کمبود خبرنگاران پژوهشی مورد توجه خبرنگاران نیست. گاهی رسانه‌ها مایل به این نیستند که چنین خبرنگارانی داشته باشند. همیشه هم قرار نیست اتفاقات در میدان رقم بخورند. ممکن است بسیاری از گزارش‌های خوب پشت میز صورت بگیرند و من تفکیک پشت میزی و میدانی که درمورد خبرنگاران وجود دارد را نمی‌پسندم.مهم این است محصولی که بیرون می‌آید مستند باشد و با اصول ژورنالیستی و پژوهشی تطابق داشته باشد و بتواند تقش یک خبرنگار و رسانه را بر اساس موازین حرفه‌ای ایفا بکند.
عبدالرشیدی با اشاره بر اینکه خبرنگاران، مورخان عصر جدید هستند، گفت: من جمله‌ای از مرحوم محمدابراهیم باستانی پاریزی خاطرم است که از ایشان سوال شد که چرا مورخانی مانند مورخان قدیمی ایران و جهان نداریم. ایشان گفتند که ما مورخانی به نام خبرنگاران داریم که تاریخ را لحظه به لحظه ثبت می‌کند. این ثبت تاریخی هم می‌تواند به صورت بررسی و مطالعات تطبیقی برای ترسیم رویدادها و آینده پژوهش قرار داد.
این روزنامه نگار در پایان با اشاره بر اینکه نگارش چنین خاطراتی ضروری است، گفت: اینکه خبرنگاری خاطراتش را از برخی رویدادها ثبت کرده و در عین حال که رویدادهای کاری خود را شرح داده، سفرنامه‌ای از خودش ارائه داده که مهم و جذاب است. کتاب‌های خوب دیگری نیز وجود دارد. بین کتاب‌های خودم می‌توانم به کتاب «گفتنی‌ها» اشاره کنم که حدود ۲۰ سال پیش منتشر شد و می‌تواند برای خبرنگاران نسل جدید جنبه آموزشی داشته باشد و کتاب دیگر من هم است که بررسی ابزار خبرنگاری در گذشته است. غیر از این هم خبرنگارانی هستند که در حوزه میدانی خاطراتشان را ثبت کرد.
هانیه علی نژاد
https://eshraf.ir/?p=37359
