به گزارش اشراف- لیلا باقری، ما توی بد زمانه‌ای هستیم. از زمین و آسمان اطلاعات روی سر و صورت آدم پاشیده می‌شود و به‌روزترین اطلاعات را در همه زمینه‌های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی در هر نقطه جهان به دست آدم می‌رسد. به نظر من همیشه هم در دسترس بودن این‌همه اطلاعات همیشه‌ هم جذاب نیست. گاهی حتی تهوع‌آور هم می‌شود؛ وقتی آدم گاهی مجبور می‌شود برای برقرار کردن یک دیالوگ ساده با یک نفر دیگر کلی اطلاعات از همه‌جا داشته باشد. داشتن اطلاعات یک‌جور اجبار ناخودآگاه برای استفاده از آن هم به‌وجود می‌آورد. وقتی عده زیادی هستند که نمی‌دانیم اینهمه وقت از کجا دارند که درباره به‌روزترین کتاب‌ها، فیلم‌ها، موزیک‌ها، مجلات گرفته تا اخبار ورزشی و سیاسی و … اطلاعات دارند. تازه بماند انواع برندهای همه نوع کالا که از شجره‌نامه‌شان می‌دانند تا قیمت‌شان.

میان اینهمه آدم همه‌چیزدان، کمبود اطلاعات ما زیادی توی ذوق می‌زند و گاهی خیلی زود کسل‌کننده و غیرجذاب می‌شویم. دوست ندارم تسلیم این زمانه بد بشوم و بگویم همه باید از همه چیز بدانند. به ویژه اینکه به خاطر این حجم انبوده اغلب اطلاعات آدم‌ها درباره اغلب مباحث در حد یک پاراگراف است. از طرف دیگر تسلیم شدن‌مان یعنی یکباره با چند دریا اطلاعات مواجه شویم و و با کمبود وقت همیشگی که داریم، ندانیم اول باید از کجا شروع کنیم و مضطرب شویم. بدترین کار هم همین است. اینکه کتابی را برای این بخوانیم که همه خوانده‌اند جز ما! حالا هرچقدر کتاب زیبا باشد، این اجبار حال آدم را بد می‌کند. مثل یک‌جور تنفر به کسی که به ما تحمیل شده، حتی اگر بهترین و مفیدترین آدم زندگی ما باشد.

به جای تحمل اضطرابِ همه‌چیزدان شدن، بهتر است اوقات‌مان را صرف مطالعه تخصصی روی یک مبحث بکنیم. مثلا یا مباحث فرهنگی یا ورزشی. بعد مبحث را خردتر کنیم. کتاب یا سینما یا موزیک. باز هم خردتر. تاریخ یا ادبیات داستانی. خردتر. تاریخ معاصر یا کهن. بعد شروع به خواندن کنیم. تمام منابع خوب را بخوانیم و لذتش را ببریم.

تمرکز و متخصص شدن در یکی دو موضوع خیلی بهتر است از تحمل اضطراب همه‌چیز دان بودن سطحی.